Çok uzun zaman önce

O'nunla tam 4 sene çıktım. Bu zaman zarfında iyi bi insan oldum. O bana iyi geldi. Öyle sırılsıklam bi aşk yoktu ama mutluydum çoğunlukla, gençtik, eğlenceliydik.. Denge bana güzel gelmişti.
Sonra zamanla olmadığım biri olmaya çalıştığım gün yüzüne çıkmaya başladı. İçim başka dışım başkaydı. O'nu milyonlarca kere terketmeye çalıştım ama bırakmadı. Belki sonumun kötü olacağını bilirdi. Belki de beni gerçekten severdi. Birbirimizi her geçen gün biraz daha tükettik. O'nu değil aslında hep kendimi aldattım. Sıcak bi yaz günü deniz kenarında bana yalvarırken "git" dedim ona.. gitti.

Bi hafta sonra içimi boşaltmışlar gibi hissediyodum. Alışkanlık insanlık tarihinin en ağır zehriydi. Mutsuz oldum, bocaladım, saçmaladım. Yalnızlığa geceler boyu alışamadım. Oysa artık ne geri dönebilirdim ne de gidebileceğim başka bi yer vardı. Acemiliğimin verdiği zavallılıkla geri dönmeye çabaladım, "olmaz" dedi. İsterse dünyanın en acımasız katili olabiliyordu. Yıkıldım. Oysa o anki ruh halim komik geliyo şimdi. Tükenmiş, bitmiş, ölmüş herşey... Cenaze kalkmış. Yeniden diriltsem bişileri kaç yazar? Usulca yasımı tutup çekip gitmem gerekirdi. Aklım başıma geldiğinde yapabildim ancak. Ama bencildir O. En sevdiği oyuncağı elinden alınmış çocuklara has bi inatla peşime düştü. Ben bi adım yol alamadım. Bacağımdan kıskıvrak yakaladı beni, tutuklu kaldım.

Hayatımda bi tek o zaman yalnızlığıma yenildim. Görünürde yine onundum ama artık yatağımda O değil, bi yabancı vardı sanki. O arkasını dönüp uyurdu, ben sabaha kadar salonda oturur, sigara üstüne sigara söndürürdüm.
Herşeyin bok gibi gittiği barizdi. Berbat bi oyunun içinde sıkışıp kalmıştık. Sanki çok sıkıcı bi filmi izlemek zorundaydık ve film bi türlü bitmek bilmiyordu. Tüm çevremize göre ise biz ufak problemleri olan mükemmel (!) çifttik. Bi süre sonra herşeyi yolunda göstermeye çalışmak için çaba sarfetmez oldum. Böylece O da uzun zaman sonra görmezlikten gelmekten vazgeçti. Beni iyi tanırdı ama hakkını yiyemem. Aslında sussam da herşey apaçık ortadaydı ve o herşeyin farkındaydı..

"Beni artık sevmiyosun biliyorum" dedi. "Evet" dedim. Şaşırmadı ama üzgündü. Yinede bi umut "seviyorum herşey düzelecek" dememi bekliyodu. Böylelikle susarak, tükenmişliği görmezden gelerek, bi süre daha oyunumuza devam edecektik. "İkimizde mutlu değiliz" dedim. Hava buz gibiydi. Titriyodu karşımda. Acımasız değildim, gerçekçiydim. Bu sefer arkama dönüp bakmamam gerektiğini biliyodum. Bakmadım da. Dolmuşa atladım, telefonumu kapadım. İneceğim yerden çok daha önce inip eve kadar uzun bi yol yürüdüm. Düşündüm, rahatlamıştım. Omuzlarımdan ağır bi yük atmıştım sanki. Oysa ben sadece varolanı cümlelere dökmüştüm. O da şimdi olmasa bile zamanla anlayacaktı. Eve yaklaştığımda daha cesur hissediyodum kendimi.

Ev kalabalıktı. Ben hiç maddi anlamda yanlız kalmadım zaten. O zamanlar için dostum sandığım herkes başıma üşüştü. Anlattım herşeyi. Her kafadan bi ses çıktı. Yoruldum. Yatmak için odama kapandım. Oysa hiç uykum yoktu. Bi kaç parça eşya topladım hemen. Sabaha karşı kimse uyanmadan dışarı attım kendimi. Bi grup çenesi çok düşük kıza hesap vermek zor geldi. Aslında herşeyin ötesinde gerçekten yalnız kalmaya ihtiyacım olduğunu farkettim. Sigaramı yaktım. Soğuk ve boş sokaklarda yürümeye başladım. Bi kaç saat içinde kendimi dünyanın diğer ucuna atacaktım.

Kaçtım veya kaçmadım artık önemli değil..