seni gördümde

Kocaman altın sarısı küpelerin vardı senin. İlk görüşte dikkat çekiyodun. Çok sakindin, güzeldin... Dışarıdan bakıldığında kusursuz görünüyodun. En ön sırada oturan minik bi kızdın önceleri benim için. Ben defterime alakasız şeyler karalarken sen kelimesi kelimesine not tutuyodun. Bana göre fazla düzenliydin. Sen hep örnek gösterilen, herkesin sevdiği, çevresinde olmak istediğiydin. Ben farkına bile varamadan benim o kocaman duvarlarımı aşıverdin.
Ama ne yazıkki çok kırdılar seni. Değerini bilemediler hiç. Sen hep iyiydin ama onlar çok kötüydüler. Nerden mi biliyorum. Ben en yakından izledim herşeyi. En yakının olmama izin vermiştin, beni seçmiştin çünkü... Hayatının en ön sırasındaki tek koltuk benimdi. Dostluğun ötesinde bi bağdı bizimkisi, kardeştik... Tüm farklılıklarımıza rağmen biz tektik.

Ben diğerleri gibi değildim, senin için hiç kötü düşünmedim. Asla kızmadım, kırılmadım sana. Hep dokunulmazlığın vardı benim için... Sen asla bana yanlış yapmazdın, yapamazdın. Seni kıran, inciten herkese savaş açtım. Sen çok değerliydin çünkü.
Gözümün içine bakınca sen anlardın nası olduğumu. Bütün günü yatakta geçirsemde dokunmazdın bana. En depresif gecelerimde o küçücük mutfakta sabaha kadar dinlerdin beni. Yazdıklarımı bi tek sen okurdun...
Derken aniden o giriverdi hayatımıza. Artık 2 kişi değildik. Aslında sen yine 2 kişiydin ama bi başkasıyla. Gösterdiği sahte sevgi kırıntıları paramparça olmuş kalbine iyi geliyodu... Anlıyodum. Beni yerden yere vurduğunda susuyodun. Çünkü bu sefer ait olmak için herşeyi yapardın.

Zamanla seçim yapman gerekti... Ben oynayamadım bu karışık kuyu kazma oyununu. Neysem o oldum. Yeri geldi kızdım, yeri geldi kriz geçirdim, ağladım, bağırdım... Her zamanki gibi yanımda olacağını sandım. Yalnız kalacağımı hiç düşünmedim. Ama doğru ya artık bana ihtiyacın kalmamıştı. O kazandı. Ben kaybettim.
Aradığını bulmuştun zaten sen. Ya da böyle kandırıyodun kendini. Seni ezip geçmesine izin veriyodun. Tüm dünyandan kopardı seni, bunu da "aşk" diye süsledi. Giderken ardına bile bakmadın...
Bugün seni gördümde artık yüzüme dahi bakmıyosun. Ya da bakamıyosun bilmiyorum, seni eskisi kadar iyi tanımıyorum, ayırt edemiyorum. Sen onun olmak için terkettin kendine dair herşeyi, değiştin. Şimdi onunla olsan da yalnızsın görüyorum. Gözlerin eskisi gibi parlamıyor. Bi elinden tutsam sanki geri geleceksin. Ya da ben kendimi kandırıyorum işte. Umarım tüm bunlara değmiştir, umarım çok mutlusundur dostum...