Kendimi toparlayıp doğru düzgün bişeyler yazamıyorum. Oysa hep dediğim bi laf vardı 'yazmak benim sığınağım' -my sanctuary- Çünkü bişilerimi anlatabileceğim kimse yoktu etrafta. Zamanla bu anlatamama olgusu anlatabilecek insanlar girse de hayatıma anlatmamaya dönüştü zaten. Hayatı boyunca yüzmemiş bi insanı bi gün denize attığınızda yüzmesini bekleyemezsiniz değil mi? Bilmediği şeyden korkar-kaçar. Çok cesur olduğumu zannedenlere aslında korkağın teki olduğumu söylerim de gülerler. Bende gülmelerine gülerim..
Herneyse, gitmeler-gelmeler, yapmalar-bozmalar, doğrular-yanlışlar, başlangıçlar-bitişlerle dolu senelerin özetlerini defterlere, kağıtlara sığdırmaya çalıştım yıllarca. Yazarken çok da takip edilesi bi biçimde yazamadığımın farkındayım. Beynim fazla işliyor sözcükler-kelimeler fışkırtıyor. Hepsini birleştirmeye kalkınca cümleler karman çorman oluyor. Beynimi sakinleştirip yazmam gerekiyor bu nedenle. Fakat hayatım boyunca çok nadirdir beynimin sakinleşip de bedenime rahat vermesi..
Ordan girip buradan çıkıyorum işte.. Kimi zamanda kolaya kaçıyorum şarkı sözlerine sığınıyorum. O anki hislerimi yeniden yapılandırmak zor geliyor. Zaten var edilmiş olanı kopyalıyorum.
Pek paylaşımcı bi yapım da yoktur. Bu nedenle kimseye gidip de 'ben yazdım oku' diyememişimdir. Bi gün yapmak isterim bunu.. Doğru insana, doğru zamanda. Beni tanımak mı istiyosun git blogumu oku desem :) Korkar kaçar mı yazdıklarımdan. Ne yollardan geçmiş bu kız diye yargılar mı? Ben şu hayatta beni yargılamayan tek bi insanla tanışmadım henüz. Tanışırsam ona okuturum söz.
Geçenlerde bi arkadaşım şöyle demişti ''onun blogunda yazdıklarını okuyunca ona aşık oldum resmen''. Gerçekten insanlar birbirlerinin yazdıklarına aşık olabilir mi? Yazılarımızda yansıttığımız kadar gerçek, yalın ve savunmasız kişiliklerimiz de güzel midir?
Yoğun tempolarda seyreden iş hayatından da olsa, gençlik ateşini(zi)n yavaş yavaş sönmeye yüz tutmasınsan da olsa, ilginç ve heyecanlı hayatın(ız)n olmamasından da olsa; "yaşamın kıyısında" torunların(ız)n torunlarına anlatacak kadar hikayeler biriktirmiş olmanız: Nereye giderseniz gidin ve ne olursa olsun peşinizi bırakmayan 'varolma' duygusundan kurtulamadığınız içindir. Çok hızlı giden bir arabanın içindeymişsiniz de; eğer uyursanız, o hızla kemiklerinizden sıyrılacak olan ruhunuz bir daha geri gelmeyecekmiş gibi hissedrsiniz. Bu zamanlarda yazmaya sığınır insan. Yazma eylemi 'varolma' duygusundan kurtulmak için yapılan bir çeşit manevra oluyor ve yaşamın akışına karşı mücadele eden kişinin zamanı ğparçalara ayırması ve kendi geçmişinde (acı, tatlı, kayıp, korkunç) yaşadıklarıyla varlığının dışına çıkmasını kkolaylaştırıyor. Varlığın yok olurken, yitikklik duygusu ve varoluş kavramlarının kesiştiği bölgede anlık arzular ters yönde genişleyerek düşünülen gerçekliğe ulaşılır.Bu duyguları belleiğinde ısrarla tut. Bu belleiğin dışında tutulması gereken nesnel gerçeğin, belleiğin içine alınması demek olan öznel gerçeğe ulaşılan yazma eylemidir. Yazmaya devam edin ve okutun.
YanıtlaSilson nefesime kadar yazacağım.. isteyen okur beğenmeyen okumaz.. ben burada kendi şarkımı söylüyorum.. (yorumunuzun hepsini okudum teşekkür ederim öncelikle ilginize ve zamanınızı ayırıp da yazdığınız her satıra......)
YanıtlaSilrica ederim, böyle bir yazıya ilgisiz kalmak çok zordu. zaman buldukça maruzatlarımı bildirmeye devam edeceğim:))
YanıtlaSilşeref duyarım her zaman beklerim :)
YanıtlaSil