kırmızı çizgi

Otorite mantığının en net simgesidir kırmızı çizgiler. Orada durmamız gerektiğini beynimizin içine dikte eder. Düşünmeyiz bile... O çizgi geçilmeyecek ya ardında dururuz. Peki ya çizginin ötesinde ne var?

Aslında çok bişi yok.. Geçtim çizgileri, aşmaya çalıştım önüme konan engelleri teeek tek.

Sonuç : Eee geçtinde noooldu?

Bi zaman geldi çizgileri geçmeye öyle korkar oldum ki, tıpkı diğerleri gibi bende saklandım. Kurallara uydum. Böylesi daha iyi olur dedim. Artık hayata farklı bakmak istemiyordum. Aynı olmayı istedim. Onu bile beceremedim. Ne lanet bi kişilik bulduysam bit pazarından uymuyor kimseye, alışamıyorum diğerlerine.

Gecenin bi yarısı kaçıyorum evinden, yatağından... Babanemden kalma elmas yüzüğü bile unutuyorum başucunda. Ertesi gün kaçışıma bahane bulmam gerekiyor yüzüğümü geri istemek için telefon açtığımda... Oysa gerçek çok basit... Huzursuzum. Huzursuzluk bi hastalık gibi kemiriyor varlığımı. Resmen kaşınmaya başlıyorum. Sanki küçücük bi kutuya kapatılmışım da nefes alamıyormuşum gibi çıldırıyorum.

Sarılmaya çalışıyorsun, karanlıkta el yordamıyla elimi arıyorsun. Tenin tenime değiyor. Bir bütün olmamız gerekirken bana orada gulyabaniler saldırıyor. Bu saçma sapan halime gülmeye başlıyorum. Sinirlerim bozuluyor resmen. Yine gerçeklerden kaçıyorum. Ağzımdan saçma sapan alakasız bi cümle dökülüyor, "burası çok sıcak gidip salonda yatıyım mi?" Cevap basit "Saçmalamaa..." Bazı şeyleri beynim algılamıyor, çözmeye çalışıyorum, düşünüyorum...

Acaip bi pozisyonda, hararetli bi şekilde sevişirken bile belimi iki büklüm ettirme pahasına beni öpmeye çalışmandaki amaç nedir? Neden bütün gece yanında uyumam gerekiyor? Neden birlikte uyumak zorundayız? Ayrı yatamazmıyız? Hatta hayvanlaşıyorum "işimiz bitti ben artık gitsem yaa...."