Bende sistemin içine girdim ya da çekildim. Herneyse çok da önemli değil. Büyük hayallerim vardı daha dünyayı gezecektim. Fark yaratacak işler yapacaktım. Kendimi hiç bilmediğim konularda eğitecektim daha. Aylar boyunca düşündüm taşındım. Kariyer planım yoktu hiç. Milletin girmek için bi tarafını yırttığı okulları ben kişisel tatmin için okudum. Haklarımı bilmem gerektiğini düşündüm hep. En geniş yelpazeden bakabilmek istedim hayata. Çok da kasmadım kendimi, diploma benim "altın bileziğimdi." Bi gün hayallerimi gerçekleştirdikten sonra belki istersem bi meslek sahibi olacaktım. Daha gençtim. Yurtdışına bi çok konuda bi sürü okula başvurdum. Daha fazlasını da görmek istedim. Yaşadığımız ufak karenin dışında neler olduğunu merak ettim. Ne istediğime karar veremedim günler geçti, aylar bitti. Kabuller geldi beni istediler. Ben neyi istediğimi hala bilemezken. Hayatımızın geri kalanına yön verecek mesleği seçme yaşının 18 olması cidden normal mi? Sanırım herkes aynı karmaşayı yaşıyor beyninde. "Peki ya şimdi ne olacak?"
Cevap basit. Sabah 9'da işbaşı. Bol kahve tüketimi ayılmak için. Çok çalışmak lazım, adam olmak istiyorsan. Ama ben adam olmak istediğimden pek emin değilim. Daha doğrusu başkalarının "adam" tabiri ile benimki uyuşmuyor pek. Onlar için adam olacağım bende. Çalar saati 7'ye kurup.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder