Şehvet, Gurur, Öfke, Açgözlülük, Kıskançlık..

Gece lenslerini çıkardığında bambaşka biri olurdu
Körlük bir insanı ne kadar da değiştirebilirmiş meğer..
Görme duyusunu nedense pek hafife almışım
Oysa görmek ona ne kadar güç katsa da
Ben görmediği anlardaki acizliğini sevmiştim
Yatağımda ikimize yarattığı bambaşka dünyayı..
Sabah olup günün ışıkları gitme vaktinin geldiğini haber verdiğinde herşey değişirdi ama
Ardı ardına çalan alarmlar
Blackberrylere düşmüş olan emaillar
Gerçek dünya acımasızca belirirdi o takım elbisesini giyerken
Gerçek dünyada biz diye birşey yoktu
Gerçek dünyada bize ait birşey de yoktu
Milyonlarca kere birbirimizin yanından geçip birbirimize selam verme hakkımız dahi yoktu
Gündüz "ne uğraşcam senle"ler vardı
Gece "ne kadar güzelsin"ler

Bir insanı istisnasız her gün gırtlaklamak isteyip gecesinde uykusunda izlemek vardı
İçimdeki her cümleyi boğazıma düğümlemek vardı
Sabahlara kadar konuşup hiç birşey söyleyememek vardı
Aslında söylemek istediğim çok basit bi cümle olsa da..
Ama görmemeyi seçmiyorum
Karanlıklara bodozlama atlamayı
Hergün savaş veriyorum
Gecesi gündüzü belli olmayan ikilemlerde kaybolmamak için
Sevdiğim şarkılarla cd yaptığı gün
"Bitsin" diyorum
İyiliğine alışmayayım diye..

Çünkü ancak kötü olduğu anlarda sevgimi saklayabiliyorum..