dönüşüm

Korkularla yüzleşildi.. Evet yalnızlık korkutucuydu, acı tüm bedenimi kapladı. Hala tam olarak geçti, bitti diyemem sadece alışıldı. En eski dost "yalnızlıkla" birlikte sabahlara kadar içildi. Zaman kavramını yitirircesine acı çekildi. Yalnızlık çoktu bu aralar.. Bazıları gereğinden fazla özlendi, anlamsızca çok düşünüldü. Hala takıntılarım var ama bunlar için hiçbişi yapmıyorum. Kimse bilmiyor. Yalnızım ama çok mutluyum oyunları...
Gecenin bi yarısı mesaj geliyor "seni hala seviyorum... bıdı bıdı..." Bişiler için çabalasa belki yine güvenirim, belki yine olur mu diyorum. Oysa içimde bi kırıntı bile yok ona karşı. Artık hayatımda birinin varlığını istemiyorum dahi... Kaçıyorum.
Güçlülük ya da güçsüzlük değil bu kaçak halim. Vücudumdaki yara izlerine bakıyorum. Yavaş da olsa geçiyorlar. Sadece kalmasını istediklerim benimle. Sadece çok derin kesikler duruyor. Bana bi zamanlar ne kadar çok acı çektiğimi hatırlatıyolar. Yaralarımın izlerini seviyorum.
Huzur arayışlarım bi başkasının kollarında değil artık. Belkide nihayet herşeyi olması gerektiği gibi yaşıyorum. Bu nedenle mutluluk sadece küçük anlarda saklı.
Hala olduğum gibi görünüp, göründüğüm gibi olmuyorum. Belki artık sadece görünen vardır.